Edward Poppe
Temse 1890 – Moerzeke 1924)
Een priester voor deze tijd
Op 10 juni vieren we de gedachtenis van de zalige priester Edward Poppe. Priester Poppe is 33 jaar oud geworden, dezelfde leeftijd als Jezus. Ondanks zijn zwakke gezondheid was hij een strijdvaardig priester. Hij leidde een intens leven.
Edward Poppe werd geboren op 18 december 1890 in Temse (Oost Vlaanderen), als oudste zoon in een bakkersgezin. Al snel droomde ‘Wardje’ ervan priester te worden. In Leuven behaalde hij in 1913 eerst een doctoraat in de wijsbegeerte. In hetzelfde jaar vangt hij dan zijn theologische studie aan in het grootseminarie te Gent.
In 1914 breekt de oorlog uit en Poppe wordt op 1 augustus gemobiliseerd. Hij wordt ingedeeld bij het ziekenvervoer en belandt door een ongeluk met de ambulance in een gastvrije pastorie in het Waalse Bouriers. De pastoor aldaar vertrouwde hem de lering van de kinderen toe. In deze lering en het contact met de kinderen ontdekte Poppe zijn eigen charisma voor catechese en geloofsopvoeding. Hij las er tevens La vie du Père Chevrier en ontdekte en herkende in het leven van deze heilige volkspriester uit Lyon de theologische blauwdruk van zijn eigen priesterleven. Hij wilde Chevrier navolgen in zijn bekende drieluik: tabernakel (Zijn Liefde), kribbe (Zijn Armoede), kruis (Zijn Offer).Poppe nam de woorden van Antoine Chevrier ‘ma vie c’est Jésus Christ’ (‘Jezus Christus is mijn leven’) tot de zijne en zou er op een eerlijke en heldhaftige wijze trouw aan blijven tot aan zijn dood.
Edward Poppe heeft ook een bijzondere voorliefde tot Onze Lieve Vrouw. Maria is de weg die leidt naar Jezus, de band die ons met Hem verbindt en, in Hem, met de Heilige Drievuldigheid.
Midden in de Eerste Wereldoorlog, op 1 mei 1916, wordt hij priester gewijd. Als eerste benoeming krijgt hij de grotendeels ontkerstende Gentse arbeidersparochie Sint-Coleta. Daar werd hij geconfronteerd met de harde oorlogstijd: armoede, honger, kou en soms verbitterde mensen zonder hoop. Hij herinnerde zich de woorden van zijn vader: “Als ge priester wilt worden, moet ge er zijn voor de armen.” En dat deed hij ook. Daar in Sint-Coleta is Poppe de Vlaamse père Chevrier geworden , de Vlaamse pastoor van Ars. Zijn voorliefde ging uit naar de verwaarloosde kinderen, die hij in een door hem gestichte communiebond en het catechistenwerk vertrouwd heeft gemaakt met de kleine weg van de kleine Teresia van Lisieux: de liefde beoefenen tot in de minste kleinigheden en in de omgang met mensen leren klein te zijn tot het heldhaftige toe.
Door zijn zwakke gezondheid werd zijn werk na twee jaar al afgebroken en werd hij op rust naar het afgelegen Moerzeke gestuurd. Hij werd daar rector bij de zusters. Hij zet zijn werk voor de geloofsopvoeding door. Zijn geschriften werden bekend tot over de grenzen. Hij werd de bezieler van de ‘Eucharistische Kruistocht’, gesticht in 1920 door de paters Norbertijnen in Averbode. De bedoeling is de leden te brengen tot het volledige eucharistische leven. Zij moeten leren uit de grote genadebron ten volle te putten om te komen tot gelijkvormigheid aan Christus. Door zijn bijdrage in het kindertijdschrift Zonneland werd hij apostel van de kinderen.
Edward Poppe bleef steeds de eenvoudige en diepgelovige priester. De Eucharistie bleef het centrum van zijn leven. Zijn wankele gezondheid (hartproblemen) bleef hem parten spelen. Tegelijkertijd kleurde dit lijden ook zijn spiritualiteit. Zijn bekende uitspraak luidt: “Ik sterf liever dan God maar half te dienen.”
Op 1 januari 1924 wordt Edward Poppe getroffen door een zoveelste hartcrisis. Hij verbleef vijf maanden lang in het klooster van Moerzeke alwaar hij langzaam afscheid nam van zijn opdracht. Hij bood de Heer zijn kort leven aan voor de heiliging van zijn medepriesters. Op 10 juni 1924 overleed hij, de ogen gericht op het beeld van het Heilig Hart.
In 1963 werd zijn lichaam herbegraven in de nieuwe grafkapel in kerk van Moerzeke. Op 3 oktober 1999 werd hij door paus Johannes Paulus II zalig verklaard. Het proces voor de heiligverklaring is in volle gang.
In het werk en leven van priester Poppe zien wij vele overeenkomsten met die van pater Eymard: hun beide belangstelling voor Antoine Chevrier en voor de pastoor van Ars, hun toewijding aan Maria, de Eucharistie in het hart van hun leven, de aanbidding, de catechese voor jongeren, de inzet voor de armen, hun zwakke gezondheid en hun vele geschriften. Zelfs de afbeeldingen in glas en lood zijn gelijkenis treffend.
Zeer bijzonder is ook dat Edward Poppe op weg naar Lourdes, in de streek van La Mure de Eucharistie vierde met de kelk van pater Eymard. Wat zal er door priester Poppe heen zijn gegaan, bij deze viering !
(Bron: Omer Tanghe, pr, Priester Edward Poppe, een zalige voor onze tijd, 1999). Thea van der Klei, associée s.s.s.